Паграбае лісце лістапад…
Дзень бы з промняў пяшчоты сатканы.
Гэткіх дзён у жыцці выпадае няшмат,
Калі ты ў цэлы свет закаханы.
Ўсё на радасць душы: бег ракі й мурагі,
Бераг левы і бераг правы;
І, здаецца, няма больш – ні слёз, ні тугі,
Як няправых няма, так правых.
Узнікае жаданне жыццё услаўляць,
А яно – раптам ставіць падножку…
Я ля плыннай ракі буду доўга стаяць,
Ад муты ачышчацца патрошку.
|
|
